Η νέα δυστοπία του Αλεξ Γκάρλαντ, έμπειρου συγγραφέα και σεναριογράφου ιστοριών φαντασίας («Η Παραλία», «28 Μέρες Μετά») ξεκινάει από μια παραδοχή: οι ΗΠΑ μαστίζονται από εμφύλιο πόλεμο. Βέβαια, για το πώς και γιατί ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος, ούτε κουβέντα! Βλέπουμε μόνο πως υπάρχει μια δυτική συμμαχία (Καλιφόρνια-Τέξας) κι άλλη μια νότια (Φλόριντα) και οι δύο εξεγερμένες κατά του κυβερνητικού καθεστώτος.

Δύο ρεπόρτερ, η φωτογράφος Λι (Κίρστεν Ντανστ) και ο δημοσιογράφος Τζόελ (Βάγκνερ Μούρα), αποφασίζουν να ταξιδέψουν οδικώς ως την Ουάσινγκτον για να πάρουν συνέντευξη από τον Πρόεδρο πριν προλάβουν να τον φτάσουν οι Δυτικές Δυνάμεις. Παίρνουν μαζί τους έναν συνάδελφο (Στίβεν Μακένλεϊ Χέντερσον) από “ό,τι έχει απομείνει από τους New York Times” και μια φωτορεπόρτερ (Κέιλι Σπέινι) που δηλώνει θαυμάστρια της θρυλικής στον χώρο Λι.

Στην πορεία, γίνονται μάρτυρες φρικτών καταστάσεων και η καταγραφή τους αντικαθιστά κάθε συναίσθημα ή ηθικό δίλημμα, αφού τους απασχολεί η τεχνική της φωτογράφισης, ο ανταγωνισμός, η αποκλειστικότητα εν μέσω της ακραίας βίας και τελικά, μια επίμονη ουδετερότητα που υιοθετεί και η ίδια η ταινία.

Δίνοντας έμφαση στην απερισκεψία, τη δίψα για το κυνήγι της είδησης και τις μακάβριες ορέξεις των ρεπόρτερ, ο Γκάρλαντ θέτει ερωτήματα για την εξάρτηση από το θέαμα όχι μόνο των ίδιων, αλλά και του κοινού.

Στο τέλος της ταινίας, ένα ερώτημα πλανάται στον θεατή. Για τι πράγμα μιλάει τελικά αυτή η ταινία; Ένα film χωρίς ιδιαίτερες αφηγηματικές φιλοδοξίες που στο τέλος μένει απολίτικο μέχρι εκνευρισμού.

Σίγουρα αν μιλάμε για μια ιστορία που πατά σε αντίστοιχα μονοπάτια, θα προτιμούσα να ξαναδώ το A thousand times goodnight με τη μοναδική Ζιλιέτ Μπινος.