To κανάλι στο Youtube του Console Hunter, είναι το αγαπημένο “καταφύγιο” όσων αγαπούν τα video games και ιδίως τα retro. Όσοι έζησαν όμορφες στιγμές με τις παλιές κονσόλες της Sega ή της Nintendο και είδαν τη μεγάλη τους αγάπη, τα videogames, να εξελίσσονται χρόνο με το χρόνο, τότε βλέποντας το κανάλι του Console Hunter νοστάλγησαν τα παιδικά τους χρόνια πίσω από ασπρόμαυρες οθόνες. Ο Νίκος Κορρές, έφτιαξε αυτό το κανάλι για να μας δείξει την δική του αγάπη για τα retro video games και για να φιλοξενήσει αφιερώματα και συλλογές που πολλοί από εμάς θα ζήλευαν.
Βρείτε εδώ το κανάλι του Console Hunter στο Youtube.
Room Tours σε συλλέκτες, Console Wars, καταστήματα, retro uboxings, retro reviews, retro streams και πολλά μοναδικά αφιερώματα παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στο ελληνικό youtube και γι’ αυτό μιλήσαμε με τον Νίκο ώστε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον άνθρωπο πίσω από αυτό το φανταστικό κανάλι!
Τι πιστεύεις ότι προσφέρουν τα retro παιχνίδια στο κοινό που δεν βρίσκουμε στα σύγχρονα; Είναι η απλότητα, η νοσταλγία, ή κάτι άλλο;
Όσοι μπαίνουν στην διαδικασία ενασχόλησης με τα retro video games και της προσέγγισής τους με διαφορετικούς τρόπους (collecting original hardware + games, επανακυκλοφορίες σε current gen κονσόλες ή steam, emulators) σίγουρα ο πρώτος λόγος είναι για να ξαναθυμηθούν και ταυτόχρονα να νοσταλγήσουν τα παιδικά τους βιώματα με τα video games.
Έχω παρατηρήσει άτομα 40+ που δεν είναι gamers πλέον, να αγοράζουν πχ στο PS4 του παιδιού τους το Mega Drive Collection για να παίξουν μετά από 25-30 χρόνια έστω και για λίγο Sonic. Η νοσταλγία γενικά στο οτιδήποτε έχει να κάνει με το retro collecting είναι ο πρώτος παράγοντας σε άτομα που τα ζήσανε, ενώ σε άτομα που δεν, είναι ξεκάθαρα η περιέργεια για το τι «παιζότανε» τότε.
Φυσικά έχει να κάνει και η απλότητα. Η σύγχρονη και απαιτητική ζωή ενός πχ οικογενειάρχη gamer όπως εγώ, δεν αφήνει πάνω από μισή ώρα την μέρα η και 1-2 ώρες την εβδομάδα για gaming. Και πάλι εδώ γνωρίζω περιπτώσεις ατόμων που προτιμάνε για να χαλαρώσουν να ανοίξουν την crt tv που έχουν στήσει σε μια ρετρογωνιά και να παίξουν ένα fast action platform game, που αν το ξέρεις μπορεί να τερματιστεί και στο μισάωρο. Πολλά από τα σύγχρονα video games απαιτούν δεκάδες η και εκατοντάδες «εργατοώρες» για να ολοκληρωθούν, κάτι το οποίο δεν βοηθάει στο περιορισμένο χρόνο ενός old school gamer. Η απλότητα των retro video games είναι δεδομένη και ιδανική για ένα χαλαρωτικό και γρήγορο μισάωρο gaming.
Τέλος, το τελευταίο που θαρρώ ότι προσφέρουν, είναι και μια «ψυχοθεραπεία» όσο αφορά τη συλλογή τους σε φυσική μορφή. Είναι μια διαδικασία που αποδίδεται στα παιδικά απωθημένα και στο το τι δεν μπορούσαμε να πάρουμε τότε αλλά μπορούμε τώρα. Αυτό μας γεμίζει με μια ευχαρίστηση η συγκίνηση καλύτερα, με το να κρατάμε μια κονσόλα η να παίζουμε ένα video game που δεν καταφέραμε μικροί, έστω και 30 χρόνια μετά. Ποτέ δεν είναι αργά!
Ποια πιστεύεις ότι ήταν η επίδραση των retro βιντεοπαιχνιδιών στη σημερινή ποπ κουλτούρα;
Η επίδραση των retro video games στην Ποπ κουλτούρα είναι απλά τεράστια. Σχεδόν οι περισσότερες block buster ταινίες των 80s/90s είχαν και την αντίστοιχη μεταφορά τους σε κάθε πλατφόρμα. Είναι αδιανόητο πχ κάποιος να έχει δει Batman, Terminator η Robocop και να μην έχει παίξει μαζί τους έστω σε μια κονσόλα. Επίσης μετρήστε πόσα videogames πλέον έχουν μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη αλλά και πόσα σε μεταφορές comic!
Περί collectibles δε, ένας τεράστιος χαμός.
Πολλά franchises που ξεκίνησαν τέλη 80s συνεχίζονται με επιτυχία έως και σήμερα, πλημμυρίζοντας την αγορά με κάθε δυνατό collectible. Action figures, statues, posters, κούπες, κάθε τι που μπορείς να φανταστείς, ακόμα και Lego! (Mario,Sonic). Δεν είναι τυχαίο επίσης που συναντάμε όλο και περισσότερα tattoo με ήρωες που αγαπήσαμε στα retro video games!
Ποια είναι η γνώμη σου για τα remakes ή remasters των retro παιχνιδιών; Διατηρούν το αυθεντικό τους πνεύμα ή αλλάζουν τη μαγεία τους;
Τα remakes/remasters είναι ένα αμφιλεγόμενο project κατά την προσωπική μου άποψη. Από τη μία, παιχνίδι που λάτρεψα στην εφηβεία μου φανατικά, το Resident Evil 2, το remake δεν σας κρύβω πως στην κυριολεξία το «έκαψα».
Και στους δύο χαρακτήρες, και στα 2 walkthrough αλλά και στο απόλυτο hardcore mode σκοτώνοντας τον τελικό αρχηγό στο τρένο μόνο με μαχαιράκι χωρίς σφαίρες και το καρδιογράφημα να έχει φτάσει στο πάτωμα, υπάρχει και το σχετικό βίντεο στο κανάλι. Τι θέλω να πω, πως η εμπειρία ενός υπέρμετρα αγαπημένου τίτλου, σε ένα ολικό remake ακολουθώντας τη κατά δύναμην πιστότητα του original, είναι μια ευχάριστη και καλοδεχούμενη εμπειρία για τους fans. Επίσης είναι ένας τρόπος για re-introduction σε νεότερο κοινό, τα πρώτα διαμάντια ενός διαχρονικού franchise.
Επειδή όμως οι εταιρείες δίνουν συνήθως πρώτα έμφαση στα έσοδα τους και μετά στους καταναλωτές τους, φτάνουν σε σημείο ανούσιων remakes/remasters. Και αφού μίλησα πριν για Resident Evil, το Resident Evil 3 Remake ενώ μου άρεσε, γενικά θεωρείται «αρπακτή» Το remake πχ του 4 χαρακτηρίστηκε το τέλειο που έγινε τελειότερο.
Όμως αυτό που με προβληματίζει είναι η στασιμότητα στις συνέχειες τους και οι νέες ιδέες, καθώς είδαν πως τα remakes πουλάνε οπότε ας τα βγάλουμε όλα από την αρχή. Αυτό προφανώς συμβαίνει και με άλλα franchises πχ Super Mario 64 στο Switch, η το Last of us που δέχεται τα remasters το ένα πίσω από το άλλο.
Δεν θα προσπεράσω όμως το Zelda : Link’s awakening στο Switch, που εκεί απλά τα έχασα…Συνοψίζοντας, τα remakes/remasters έχουν να δώσουν τόσο στο πάλιο όσο και στο νέο κοινό, αλλά…παν μέτρον άριστον!
Πώς βλέπεις τη σύνδεση του retro gaming με τη σημερινή gaming κοινότητα; Πιστεύεις ότι έχει δημιουργηθεί ένα νέο κοινό για αυτά τα παιχνίδια;
Η σύνδεση του παλιού με του νέου έχει γεφυρωθεί στρωτά με την πάροδο του χρόνου, όπως ανέφερα και μέσω των περασμένων ερωτήσεων. Από τη μια είμαστε εμείς οι 40+ πλέον που το ζήσαμε στο φουλ από την αρχή με τα ταπεινά Atari, με arcades, με τα πρώτα home micro computers, την έλευση της Nintendo, το console war της με τη SEGA, τις αμέτρητες add-on και v2 κονσόλες της 32-bit εποχής μαζί με την έλευση του Playstation και από την άλλη οι νέοι gamers που ξεκίνησαν σε ps2 ξάδερφου η ps3 και συνεχίζουν δυναμικά. Βέβαια η νέα γενιά έχει να επιλέξει σε 3 πλατφόρμες και pc, ενώ εμείς παλιά δεν ξέραμε τι να πρωτοδιαλέξουμε, ειδικά αν ζούσες στο εξωτερικό καθώς Ελλάδα πολλά “exotic” μηχανήματα δεν κυκλοφόρησαν.
Την ενασχόληση των νέων με την εξερεύνηση των παλιών video games, την βλέπω θετική, με κάθε δικαίωμα τους λόγω τεχνολογίας και εκεί που βαδίζει, να ήταν αρνητική η αδιάφορη. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως ισχύει για όλους τους νέους gamers, αλλά έχω δει πολλές περιπτώσεις ατόμων 17-25 να μπαίνουν στο «τρυπάκι» να ζητήσουν δανεικό το game boy η το super nintendo του θείου τους που βλέπουν χρόνια σε ένα έπιπλο να σκονίζεται. Πολλά νέα παιδιά έχουν την περιέργεια να δούνε πως βγάζαμε τα μάτια μας στο ασπρόμαυρο gameboy η πως τερματίζαμε παιχνίδια χωρίς saves!
Αξίζει να αναφέρω, σε ταξίδι μου στο Παρίσι και ανακαλύπτοντας ένα τρομερό retro video games store, ο ιδιοκτήτης μου είπε πως η 16-bit γενιά κυριολεκτικά είναι η νο1 επιλογή gamers 18-25 ετών σε αγορές. Δεν είναι και τυχαίο καθώς εκεί ξεκίνησαν πολλά franchises αλλά και τα games είναι πολύ πιο ευχάριστα και playable στα 16-bit παρά στα 8 η στα early 32-bit. Το δε μεγαλύτερο console war που ανήκει στην 16-bit εποχή, είναι λόγος για ψάξιμο.
Οπότε απαντώ θετικά πως ναι υπάρχει νέο κοινό για τα παλιά μας video games απλά όχι σε τόσο μεγάλο ποσοστό.
Αν μπορούσες να επιλέξεις έναν θρυλικό δημιουργό retro παιχνιδιών για να κάνεις συνέντευξη, ποιον θα διάλεγες και τι θα τον ρωτούσες;
Δεν μπορεί να έρθει άλλος στην σκέψη μου πλην του θρυλικού Shigeru Miyamoto.
Ο Mastermind της Nintendo που μας έδωσε τόσα και τόσα και εξακολουθεί να δίνει. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποτε την Nintendo χωρίς αυτόν. Προσωπικά έχω συνδέσει την N με τον Shigeru αλλά και σε θέμα hardware τον Gunpei Yokoi. 2 θρύλοι, ο ένας εν ζωή.
Θα τον ρωτούσα αν δεν είχε δημιουργήσει η έστω αν δεν πετύχαινε ο Mario, o Donkey η ο Link, αν είχε standby άλλα projects που θα εκτόξευαν την Nintendo με τον ίδιο τρόπο. Επίσης όταν έρθει το τέλος της καριέρας του, αν έχει σχεδιάσει έναν νέο χαρακτήρα, που θα παραδώσει στους νεότερους game developers της Nintendo για να διαπρέψει ένα νέο franchise.
Επιτρέψτε μου να πω πάντως, πως αν ζούσα στις Ηνωμένες πολιτείες και όλη μου η δουλειά με το κανάλι κτλ γινόταν εκεί, θα είχα κυνηγήσει σίγουρα από κοντά συνέντευξη με τον θρυλικό CEO της SEGA of America, Tom Kalinske!
Ποιο είναι ένα απόκτημα που δεν θα μπορούσες με τίποτα να αποχωριστείς από τη συλλογή σου;
Ωραία και δύσκολη ερώτηση συνάμα. Σίγουρα κοντράρονται στο μυαλό αλλά και στη καρδιά μου, τα παρακάτω. Και τα δύο N όπως βλέπετε, παρόλο που έχω τη στάμπα του Segάκια!
Το Game Boy είχα την τύχη να μου το κάνει δώρο Χριστουγέννων ο πατέρας μου σε ταξίδι του στο Λονδίνο το 1990. Στην Ελλάδα δεν είχε έρθει ακόμα η Nintendo επίσημα οπότε ένα 8χρονο παιδί που δεν διάβαζε τον ψαγμένο τύπο της εποχής για το που θα μπορούσε να το βρει ως παραεισαγωγή η ότι λανσαρίστηκε ένα έτος πριν, ήταν κάτι άγνωστο.
Στα χέρια μου φάνταζε ως ένα αντικείμενο ναι μεν high-tech αλλά χωρίς πληροφορίες περαιτέρω η που θα έβρισκα κασέτες! Αναμφισβήτητα η χαρά που μου έδωσε ήταν τεράστια, τόσο ως δώρο εκείνων των ημερών τόσο και για το μετέπειτα που θα ακολουθούσε. Για δέκα συναπτά έτη το Game Boy δεν το παράτησα ποτέ.
Από την άλλη, την επόμενη χρονιά, ο πατέρας μου αγοράζει το NES από το θρυλικό Μινιόν στις 24/12/91 κατά την διάρκεια μεγάλου Χριστουγεννιάτικου event της C.Itoh, που πρόσφατα τότε είχε φέρει την Nintendo στην Ελλάδα. Το να παίζω Zelda και το Super Mario Bros που ήταν δώρο με την κονσόλα, ήταν κάτι αδιανόητο για εμένα τότε. Είναι πολύ μετρημένες οι φορές που έχω «πιάσει» τον εαυτό μου να παραληρεί από συγκίνηση και τότε ήταν μια από αυτές. Εκεί ξεκίνησε η αγάπη για την Nintendo, καθώς επίσης εκείνη την μέρα είδα και πρώτη φορά κασέτες για το “alien-tech” Game Boy μου, που έως τότε ένα ολόκληρο έτος έπαιζα μόνο με το…Tetris!
Τώρα λοιπόν όσο αφορά την ερώτηση ποιο θα αποχωριζόμουνα, πραγματικά είναι 50-50. Θα ήθελα να βάλω και το μοναδικό σωσμένο SEGA Zegetron Kiosk Stand στην επιλογή μιας και είναι το μοναδικό σωσμένο απ’όσο ξέρω έως τώρα στην Ελλάδα, αλλά εν τέλη θα επιλέξω πως δεν θα αποχωριζόμουνα ποτέ το Game Boy μου. Αξίζει να σημειώσω πως ήταν τόσο σημαντικό κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, που έχει κρατηθεί προφανώς λειτουργικό και με όλα τα παρελκόμενα του και το κουτί του. Το μόνο που λείπει είναι ένα λεπτό φελιζόλ που κάλυπτε εσωτερικά το μηχάνημα!
Βρείτε το κανάλι του Console Hunter στο Youtube, εδώ.
Δείτε ακόμη:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
