Όταν ήμουν περίπου 5-6 χρονών, στο σπίτι μου είχαμε απλά μια τηλεόραση και έναν τεράστιο υπολογιστή που έμενε βυθισμένος στη σκόνη του μέχρι -λίγο αργότερα- να τον αναλάβω για τα καλά! Δεν είχαμε ούτε dvd player που αν θυμάμαι καλά ήταν κάτι εντελώς high tech για την εποχή, ούτε την συσκευή/player για τις βιντεοκασέτες (δεν ξέρω καν πώς λεγόταν αυτό το πράγμα). Ωστόσο κάπως είχε τύχει να πέσουν στα χέρια μου 2 από αυτές τις τεράστιες κασέτες, χωρίς λόγο αφού στην ουσία δεν είχα πού να τις δω. Η μία ήταν το «Σαν τον σκύλο με τη γάτα» και η άλλη ήταν μια ταινία Dragon Ball.

Θυμάμαι να πηγαίνω στο σπίτι της γειτόνισσας της γιαγιάς μου, που μπορούσα να δω την κασέτα και μια μέρα που ήθελαν γιαγιά και γειτόνισσα να πιουν τον καφέ τους ήσυχα, με βάζουν να δω τις βιντεοκασέτες μου στο σαλόνι. Και βλέπω το Dragon Ball και σοκάρομαι. Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο, μια τέτοια αισθητική τόσο ξένη σε όσα ήξερα και θυμάμαι μετά να επισκέπτομαι από μόνη μου το σπίτι της γειτόνισσας (σας ευχαριστώ κυρία Μαργαρίτα) και να τη βλέπω ξανά και ξανά και ξανά… Ωστόσο μετά αυτό δεν είχε κάποια ιδιαίτερη συνέχεια, καθώς την σειρά δεν την έχω δει μέχρι σήμερα.

Από anime μετά μόνο Pokemon, φανατικά σαν τρελή να παίζω τη Leaf Green στο Gameboy SP και φυσικά τη σειρά. Λίγο μετά ήρθαν τα Digimon και το Yu-Gi-Oh αλλά δεν ήταν τόσο μεγάλη αγάπη όσο τα Pokemon.
-Που παρεπιπτόντως, αυτές τις μέρες έκατσα να ψάξω λίγα παραπάνω για τους δημιουργούς του Pokemon και είδα πως σειρές Pokemon παίζονται ακόμη και έπαθα σοκ-

Πέρασαν τα χρόνια και όντας μια light geek εκδοχή του εαυτού μου, πήγαινα σε εκδηλώσεις όπως το Athens Con κτλπ και έβλεπα τους cosplayers ντυμένους Άνιμε χαρακτήρες και η αλήθεια είναι ότι μου φαινόταν λίγο περίεργο. Μετά από λίγο, έχοντας αδυναμία στον κινηματογράφο έφτασε η ώρα μου να έρθω αντιμέτωπη με αυτό που λέγεται Μιγιαζάκι. Πρέπει να είδα 4-5 ταινίες ωστόσο μόνο 1 θυμάμαι με σιγουριά να σας πω και αυτή είναι το Spirited Away. Έπαθα σοκ με μάγεψε ωστόσο δεν συνέχισα την εξερεύνηση πάνω στον Μιγιαζάκι και ντροπή μου.

Μετά είδα το Grave of the Fireflies το οποίο με διέλυσε απλά. Είναι ένα αριστούργημα που μπήκε αμέσως στην καρδιά μου. Ωστόσο και πάλι η βλαμμένη, ενώ μου είχε έρθει έτοιμη η πασούλα, τίποτα εγώ. Πάλι χάθηκε η επαφή.

Ε μέχρι σήμερα που σκέφτηκα πως καιρός είναι να ανακαλύψω κάτι καινούριο. Ήξερα πως το Studio Ghibli λογικά, ότι έχει βγάλει θα είναι τρομερό αφού και οι 2 προαναφερόμενες ταινίες ήταν αυτού του στούντιο. Και κάπως έτσι ξεκίνησε όλο αυτό…