“Λαμπρό.” “Πολύπλοκο.” “Σύγχυση.” “Καινοτόμο.” “Μπαγιάτικο.” “Ταλέντο.” “Απογοήτευση.” Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις που βλέπουμε από την κριτική που έλαβε το The Bear, από κάποιον food critic.
Συγγνώμη, Σεφ: Μερικές φορές οι κριτικές δεν είναι ούτε του ύψους ούτε του βάθους. Έτσι είναι και για την τρίτη σεζόν του “The Bear,” όπου μία από τις πιο καλές σειρές στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή επιχειρεί μια πολύπλοκη, ενίοτε συγκεχυμένη, ανάλυση των θεμάτων της. Τα 10 επεισόδια είναι συχνά καινοτόμα στην εκτέλεσή τους, αλλά μερικές φορές επαναλαμβάνουν τα ήδη καθιερωμένα, κάτι που τα καθιστά… μπαγιάτικα. Αλλά είναι βέβαιο ότι θα απογοητεύσει όσους ελπίζουν για μια συνεχή ροή στην αφήγηση.
Η πρεμιέρα, “Tommorow,” είναι μια εντυπωσιακή εισαγωγή που λειτουργεί τόσο ως εισαγωγή όσο και ως επεισόδιο.
Ξεκινώντας το πρωί μετά το τέλος της δεύτερης σεζόν — όπου ο Carmy επιτυγχάνει την δοκιμαστική έναρξη του Bear αλλά καταστρέφει τη σχέση του με την Claire (Molly Gordon) — είναι μια ιμπρεσιονιστική περιήγηση στην συνείδησή του, στον εαυτό του ο οποίος δεν είναι και στα καλύτερά του θα λέγαμε…
Το επεισόδιο, γραμμένο από τον δημιουργό της σειράς Christopher Storer, αφηγείται τις ιστορίες του μέσα από μια σειρά γρήγορων σκηνών συνοδευόμενων από μια συναρπαστική μουσική επένδυση από τους Trent Reznor και Atticus Ross. Βυθίζεται στο κοντινό και μακρινό παρελθόν, αναβοσβήνοντας σκηνές από τις προηγούμενες σεζόν, προεπισκοπώντας στιγμές από τα μεταγενέστερα επεισόδια της τρίτης σεζόν και αναπτύσσοντας γεγονότα από το παρελθόν του Carmy. Κάποιες φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τι είναι παρόν και τι παρελθόν καθώς περιπλανιέσαι στο εμμονικό του μυαλό.
Οι δύο πρώτες σεζόν του “The Bear” είχαν στυλ, είχαν πρωτοτυπία και μια βασική αφηγηματική γραμμή
Σεζόν 1: Ο Carmy επιστρέφει στο Σικάγο μετά την αυτοκτονία του αδερφού του, Michael (Jon Bernthal), για να σώσει το οικογενειακό εστιατόριο — τότε ένα παραδοσιακό σαντουιτσάδικο που ονομαζόταν the Beef, αλλά αποφασίζει να το εξελίξει. Σεζόν 2: Το Beef κάνει restart με χαοτικό και δαπανηρό τρόπο ως the Bear, με τις μέρες που απομένουν για την ανακαίνιση να μετράνε αντίστροφα στην αρχή κάθε επεισοδίου.
Η τρίτη σεζόν, από την άλλη πλευρά, είναι σταδιακή και δοκιμάζει την υπομονή μας. Ένα καλό εστιατόριο προσπαθεί να ανέβει επίπεδο (και, πάλι, να σταματήσει να χάνει χρήματα). Οι συγκρούσεις που υπήρχαν συνεχίζουν να υπάρχουν και γίνονται ακόμη πιο έντονες. Ο Carmy πιέζει και τιμωρεί τον εαυτό του (σταματάει το κάπνισμα, αποφασίζει να βγάζει νέο μενού κάθε μέρα). Η Syd κρατάει την ανησυχία και τις αμφιβολίες της μέσα της. Ξεκινάμε τη σεζόν αναρωτώμενοι αν ο Carmy θα τα ξαναβρεί με την Claire, αν η Syd θα υπογράψει τη συμφωνία συνεργασίας της, αν ο προστάτης του Bear, θείος Jimmy (Oliver Platt), θα διακόψει τη χρηματοδότηση.
Όμως φτάνουμε στο τέλος της σεζόν με το “Συνεχίζεται” και εξακολουθούμε να αναρωτιόμαστε
Δεν μπορούμε να πούμε ότι το πρόβλημα είναι η έλλειψη πλοκής. Στην πραγματικότητα, τα δύο καλύτερα επεισόδια, και τα δύο στο δεύτερο μισό της σεζόν, προχωρούν την γενική ιστορία ελάχιστα ή και καθόλου.
Το “Napkins,” σκηνοθετημένο από την Edebiri, είναι ένα φλας μπακ για την Tina (Liza Colón-Zayas), η οποία γίνεται μάγειρας μετά την απώλεια μιας δουλειάς γραφείου και την περιπλάνησή της στο φιλικό χάος του Beef.
Στο “Ice Chips,” η έγκυος αδελφή του Carmy, Natalie (Abby Elliott), μπαίνει σε τοκετό και αναγκάζεται να στραφεί στο τελευταίο άτομο που θέλει σε μια κρίση — τη μητέρα της, Donna (Jamie Lee Curtis). Η πικρία μεταξύ τους δεν ξεχνιέται, αλλά καταλήγουν σε ένα είδος κατανόησης.
Κανένα επεισόδιο δεν προωθεί πραγματικά τη μεγαλύτερη ιστορία του εστιατορίου.
Οι προηγούμενες σεζόν του “The Bear” έχουν κατανοήσει την ανάγκη εξισορρόπησης της ονειροπόλησης που διακατέχει τους καλλιτέχνες με την λογική. Το εστιατόριο του Bear είναι μια μεταφορά για ακριβώς αυτό. Ενώ ο Carmy τακτοποιεί σχολαστικά τα μπιζέλια στο μπροστινό μέρος της κουζίνας, γύρω από το πλάι υπάρχει ένα παράθυρο για φαγητό που σερβίρει τα σάντουιτς για τους παλιούς θαμώνες.
Αλλά αυτή η σεζόν πολύ συχνά περιστρέφεται γύρω από τον ίδιο άξονα. Σαν ένας σκύλος που συνεχώς κυνηγάει την ουρά του. Ειδικά στο δράμα γύρω από τον Carmy. Οι χαρακτήρες που κολλάνε σε καταστροφικούς κύκλους μπορεί να είναι το υλικό της μεγάλης τηλεόρασης – η φιλοσοφία του “The Sopranos” ήταν “οι άνθρωποι δεν αλλάζουν”.
Αν και η συνολική γεύση της σεζόν σίγουρα δεν με τρέλανε ούτε με χόρτασε, θέλω και πάλι, να υπερασπιστώ το The Bear. Είναι μια από τις καλύτερες σειρές που έχουμε δει τον 21ο αιώνα και αυτό μέχρι στιγμής δεν αλλάζει. Είναι μια σειρά που ξεχώρισε και δεν προδίδει ποτέ το μεγάλο της ατού, που είναι αυτή η βαθιά τρυφερότητα. Το βασικό συστατικό που φτιάχνει πολυδιάστατους, βαθείς χαρακτήρες. Το βασικό καύσιμο από το οποίο προκύπτουν επεισόδια όπως το S3E06 “Napkins” ή το έπος της προηγούμενης σεζόν, το Forks.
Info: O τρίτος κύκλος του The Bear στριμάρει από 17/7 στο Disney+
