Το Austin Film Society ιδρύθηκε πριν αρκετά χρόνια, μέρος της επιθυμίας του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ να βλέπει όταν και όποτε θέλει τις αγαπημένες του ταινίες. Ιερός χώρος για το Τέξας και για την κοινότητα των σινεφίλ που έθρεψαν οι επιλογές του Λινκλέιτερ, το Austin Film Society γιορτάζει αυτές τις τρεις δεκαετίες με ένα πρόγραμμα με επιλογές από τις ταινίες που σημάδεψαν την ιστορία του. Και μιλώντας στο IndieWire, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ξεχώρισε έξι από αυτές – θεωρώντας πως ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία ταινιών που θα έπρεπε να έχει δει κάθε πραγματικός σινεφίλ.

Masculin-Féminin του Ζαν-Λικ Γκοντάρ

Στην δεκαετία του ’80, όταν ξεκινούσαμε το Film Society, κάθε χρόνο είχαμε και μια καινούρια ταινία του Γκοντάρ. Το «Hail Mary» ήταν μεγάλη επιτυχία όταν ξεκινούσαμε. Το «Masculin-Féminin» ήταν δυσεύρετο. Εκείνη την εποχή, αν μια ταινία δεν υπήρχε σε βίντεο, δεν μπορούσες να τη δεις. Όλοι όμως μιλούσαν γι’ αυτήν. Την είδα πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, όπου είχαν μια κόπια. Μερικά χρόνια μετά, το Film Society οργάνωσε ένα αφιέρωμα στον Γκοντάρ. Για μένα, είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του. Είναι το δικό του πορτρέτο για τη νιότη. Μια ταινία της εποχής της. Σε μια καριέρα από απίστευτες ερμηνείες, αυτός είναι ο καλύτερος ρόλος του Ζαν-Πιερ Λεό. Ο Γκοντάρ είναι μια τεράστια επιρροή για όλους μας. Υπάρχει πολύ χιούμορ ανάμεσα στην οργή και τη διαμαρτυρία της ταινίας. Αυτό όμως άρχισε με τα χρόνια να σβήνει. Η πολιτική του έγινε πιο απόλυτη και οι ταινίες σιγά σιγά λιγότερο διασκεδαστικές. Είναι ακόμη πολύ ενδιαφέρουσες – μου αρέσουν όλες. Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες του ήταν το «Le Gai Savoir», που έχω δει σπάνια. Είχα βρει μια 16άρα κόπια. Είναι απλά ο Ζαν-Πιερ Λεό μόνος του σε ένα δωμάτιο. Υπάρχουν πολλά γραφικά – ενα κορίτσι με μαγιό και από πάνω της μια ταμπέλα που λέει «Μαρξ» και μια άλλη που λέει «Φρόιντ». Οι ταινίες του έχουν ακόμη χιούμορ, αλλά μπορείς να δεις πως η πολιτική κυριεύει τα πάντα. Μου άρεσε το «Αποχαιρετισμός στη Γλώσσα».

Los Olvidados του Λουίς Μπουνιουέλ

Όλες οι ευρωπαϊκές μετέπειτα ταινίες του Μπουνιουέλ είναι υπέροχες. Προβλήθηκαν πολύ, κέρδισαν Οσκαρ και όλα αυτά. Είναι όμως οι ταινίες στο Μεξικό που για μένα είναι οι καλύτερες. Όταν επέστρεψε στο σινεμά μετά από μια μεγάλη απουσία. Η δεκαετία του ’50 στο Μεξικό ήταν η μεγάλη του δεκαετία. Υπάρχουν πολλές και ξεκίνησαν από το «Los Olvidados». Αυτή ήταν η πρώτη και είναι μια από τις καλύτερες εφηβικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, αν μπορεί κανείς να την χαρακτηρίσει έτσι. Είναι μια όμορφη, θλιμμένη ιστορία. Ούτε «Pixote», ούτε «Πόλη του Θεού», ούτε «Over the Edge». Έχει μια νεορεαλιστική αύρα, και όμως παραμένει σουρεαλιστική. Όλες αυτές οι υπέροχες σκηνές ονείρων σε αργή κίνηση μοιάζουν σαν να έρχονται από το πουθενά. Είναι απλά απίστευτες.

Pickpocket του Ρομπέρ Μπρεσόν

Με κάποιο τρόπο αυτή είναι η πιο εύληπτη ταινία του Ρομπέρ Μπρεσόν. Μια τέλεια ταινία. Δεν κάθεσαι ποτέ ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω σε μια ταινία του Μπρεσόν. Είναι ο πιο ελλειπτικός, ο πιο όμορφος, ο πιο καθαρός αφηγητής όλων των εποχών. Και είναι μια καλή ιστορία, βασισμένη στο «Εγκλημα και Τιμωρία». Στα 80s είχε κάνει το «Χρήμα». Αυτή ήταν η πρώτη του ταινία που είδα και με έκανε να αναζητήσω και τις υπόλοιπες. Μετά οργάνωσα ένα μεγάλο αφιέρωμα στις ταινίες του γιατί ήθελα να τις δω ξανά. Πήγε πολύ καλά. Του έστειλα ένα γράμμα δείχνοντάς του τι είχαν γράψει για το αφιέρωμα. Μου έστειλε ένα μακροσκελές γράμμα. Είναι ένα από τα αποκτήματα που έχω πάντα στην καρδιά μου.

Ticket of No Return της Ουλρικε Οτινγκερ (1979)

Η Ούλρικε Οτινγκερ ήταν η πιο αυθεντική και πειραματική από τους σκηνοθέτες του Νέου Γερμανικού Ρεύματος. Ηταν ίσως και η πιο εξωστρεφής. Μια συναρπαστική καλλιτέχνης. Πιο ανατρεπτική από τον Φασμπίντερ, τον Χέρτζογκ, όλους αυτούς τους τύπους. Ο υπότιτλος της ταινίας ταινίας είναι «Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Πίνει» και είναι δύσκολο να το περιγράψεις. Δεν έχει καθόλου διάλογο. Θυμάμαι ότι είχα εντυπωσιαστεί από τις εκφράσεις αυτής της γυναίκας. Ηταν σαν τις «Ομπρέλες του Χερβούργου», όπου τραγουδούν την κάθε λέξη. Μου αρέσουν οι ριζοσπάστες Γερμανοί, ο Βέρνερ Σρέτες και η Ούλρικε Οτινγκερ. Οι ταινίες τους δεν προβάλλονται πολύ. Αυτή είναι σχεδόν άγνωστη, αλλά τη θυμάμαι σαν κάτι απαστράπτον και όμορφο.

New York, New York του Μάρτιν Σκορσέζε (1977)

Να μια ταινία που ο κόσμος κράζει. Νομίζω πως είναι ένα από τα σύνθετα μοντέρνα μιούζικαλ. Και όμως αρκετά σκληρό.

Ο Τζίμι Ντόιλ δεν είναι πολύ διαφορετικός από τον Τζέικ ΛαΜότα – ο ένας είναι μποξέρ, ο άλλος σαξοφωνίστας. Είναι παθιασμένος, ανυπόμονος. Όταν κυκλοφόρησε έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου, πράγμα που είναι κάπως ωραίο. Κάνεις μια ταινία από την καρδιά σου. Στην επιφάνεια μπορεί να μοιάζει σαν τρέλα. Οι τύποι που έκαναν τον «Ταξιτζή» επιστρέφουν στην εποχή με τις μεγάλες μπάντες. Δεν θα μπορούσες να είσαι περισσότερο χιπ το 1977, την εποχή που άνοιγε το Star Wars; Ήταν η ίδια χρονιά με το «Saturday Night Fever». Δεν μπορείς να είσαι πιο σύγχρονος από αυτό. Είναι μια θαρραλέα ταινία – και πολύ προσωπική. Ήταν κάτι που σημαίνει πολλά στους ανθρώπους που εργάστηκαν γι’ αυτήν. Ηταν μια προσωπική έκφραση. Ολη η ομάδα των Κόπολα, Λούκας, Ντε Πάλμα, Σρέιντερ, Σκορσέζε – όλοι δούλευαν στις ταινίες τους εκείνη την εποχή. Η σύζυγος του Λούκας μόνταρε το «New York, New York», ο Λούκας δούλευε σε αυτό το πράγμα από άλλο πλανήτη που έμοιαζε πραγματικά περίεργο. Το έδειξε σε όλους και ο Ντε Πάλμα το κορόιδευε. Μετά, μπουμ, ήρθε το box office για να απομακρύνει για πάντα τις καριέρες όλων. Αυτή η ταινία μοιάζει εκτός της εποχής της. Και όμως είναι πολύ έντονο. Είναι κυριολεκτικά σινεμά. Δεν άρεσε στον κόσμο. Ο κόσμος ήθελε ρεαλισμό. Το να βλέπεις αυτά τα τεχνητά σκηνικά, με τον Σκορσέζε να κάνει το δικό του μιούζικαλ αλά Μινέλι – ο κόσμος αναρωτιόταν: «What the fuck?».

The Ceremony του Ναγκίσα Οσιμα (1971)

Είμαι μεγάλος φαν του Ναγκίσα Οσιμα. Ήταν ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς Ιάπωνες σκηνοθέτες που εμφανίστηκαν στα 60s. Οι σινεμασκόπ ταινίες του ειδικά ήταν μεγαλειώδεις.

Το «Ceremony» είναι έντονο – ένα ακόμη οικογενειακό δράμα που απλώνεται σε διαφορετικές γενιές με φόντο την ιστορία της Ιαπωνίας. Είναι πολύ φιλόδοξο τόσο στο επίπεδο της οικογένειας όσο και της πολιτικής. Δεν το έχω δει εδώ και καιρό, αλλά θυμάμαι να σκέφτομαι πως ήταν ένα αριστούργημα, όπως οι περισσότερες ταινίες του. Δεν φοβόταν να τραβήξει στα άκρα μια ιδέα. Κοιτάξτε την «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» ή οποιαδήποτε από τις ταινίες του. Ήταν πολύ harcore. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τον περιγράψεις. Ο Οσιμα ήταν ένας απόλυτος hardcore τύπος. Έκανε τους λογοκριτές να δυστυχούν με τα πολιτικά του μηνύματα για τη μεταπολεμική Ιαπωνία, αλλά συνέχιζε να κάνει αυτές τις ταινίες.