Παραδέξου το. Το έχεις κάνει όχι μόνο μια φορά στη ζωή σου, αλλά πολλές. Όταν ένα videogame πάθαινε κάποιο σκάλωμα, βγάζαμε την κασέτα, τη φυσάγαμε, την τοποθετούσαμε ξανά στην κονσόλα και πατούσαμε play. Θυμάστε όμως αν τελικά αυτή η “πατέντα” δούλευε;

Πρώτα από όλα, γιατί το κάναμε;

Όπως αναφέρει το παρακάτω βίντεο αλλά και το άρθρο του DenofGeek.com, το ανθρώπινο μυαλό έχει «εκπαιδευτεί» να αναγνωρίζει μοτίβα και συσχετισμούς. Το κόκκινο φανάρι στο δρόμο, είναι αυτό που μας ακινητοποιεί καθώς περπατάμε, ενώ το πράσινο είναι το σήμα για να ξεκινήσουμε. Όταν όμως ξαφνικά, δεν υπάρχουν μπροστά μας μοτίβα και συσχετισμοί και αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση χάους, τότε το μυαλό μας και πάλι επιδιώκει να δημιουργήσει δικούς του συσχετισμούς.

Τότε πέφτουμε στην παγίδα της λογικής πλάνης.

Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση του «φυσάω την κασέτα του Nintendo για να αρχίσει να παίζει», υπάρχει μια post hoc πλάνη, γνωστή και ως «συμπτωματικός συσχετισμός» ή «ψευδής αιτία».

Σύμφωνα με το Den of Geek, το φύσημα της κασέτας της κονσόλας Nintendo ως μια απαραίτητη διαδικασία ώστε να παίξει καλύτερα ήταν πολύ απλά… ένας αστικός μύθος.

Οι παιχνιδομηχανές της Nintendo, όπως το NES και το Nintendo 64, κατασκευάζονται με το πρότυπο ZIF (Zero Injection Force), δηλαδή απαιτείται μηδενική δύναμη για να «κουμπώσεις» την κασέτα στην κονσόλα.

Οι φθορές στο εσωτερικό της κονσόλας γίνονταν όταν ο εκάστοτε χρήστης ασκούσε δύναμη καθώς τοποθετούσε την κασέτα στην κονσόλα. Και κάθε φορά που πιέζαμε την κασέτα με δύναμη, ώστε να μπει στην κονσόλα, η βλάβη γινόταν ακόμα μεγαλύτερη, με τελικό αποτέλεσμα την απώλεια της σύνδεσης μεταξύ κασέτας και παιχνιδομηχανής.

Έτσι, η κίνηση του «βγάζω και ξαναβάζω την κασέτα, ίσως και με κάποια μικρή ψυχραιμία, χωρίς δύναμη», βοηθούσε στο (αν ήμασταν τυχεροί) στο να παίξει κανονικά το παιχνίδι.

Όμως η όλη ιστορία του “ξεσκονίσματος” είναι ένας αστικός μύθος, μια λογική πλάνη που κρατάει ως τις μέρες μας.