Μόνο μια δεκαριά ταινίες μπορεί να ενώσει καθολικά το κοινό κατά τις γιορτές τόσο των Χριστουγέννων όσο και του Halloween. Αυτές οι ταινίες μυρίζουν σαν το σπίτι της μητέρας σου και έχουν τη γεύση ενός γιορτινού μείγματος μπαχαρικών που ούτε η Martha Stewart δε θα μπορούσε να φτιάξει. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οικογένειες σε όλο τον κόσμο επιλέγουν αυτές τις ταινίες για να συνοδεύσουν τις πιο ήρεμα γιορτινές στιγμές της ζωής τους.

Πώς, λοιπόν, η ταινία Halloween (1978) του John Carpenter, κατάφερε να θεωρηθεί κλασική ταινία για τις γιορτές; Αυτή είναι η ιστορία της.

Αυτή είναι η ιστορία για το πώς μια ομάδα πραγματικών εφήβων, δουλεύοντας με τσίχλες και κολλητική ταινία, δημιούργησε την απόλυτη ταινία για την εποχή του τρόμου και άλλαξε ριζικά το είδος του τρόμου για πάντα.

Παρόλο που ο John Carpenter συνήθως παίρνει το μεγαλύτερο μερίδιο των επαίνων, ήταν ο Εκτελεστικός Παραγωγός Irwin Yablans που συνέλαβε την ιδέα της ταινίας. Ως υπάλληλος της Warner Brothers, ο Yablans είχε αρχίσει να απογοητεύεται από την επαγγελματική του πορεία, νιώθοντας ότι είχε περισσότερα να προσφέρει. Η σύζυγός του, που συχνά δούλευε στο πλευρό του, όχι μόνο αναγνώριζε τις δυνατότητές του, αλλά είχε κουραστεί να τον ακούει να παραπονιέται για τη θέση του στην Warner Brothers. Ένα απόγευμα, του είπε: «Αφού ξέρεις τόσα πολλά για την παραγωγή ταινιών, γιατί δεν φτιάχνεις μία;»

O Irwin άκουσε την γυναίκα του και έτσι, η εταιρεία του γρήγορα κατάφερε να εξασφαλίσει τη διανομή για την πρώτη επίσημη ταινία του John Carpenter, THE SIEGE. Αν και το SIEGE απέτυχε εμπορικά, έφερε κοντά την ιδανική ομάδα, γνωρίζοντας τον Carpenter με τη μακροχρόνια συνεργάτιδά του Debra Hill, με την οποία αργότερα έγραψε το Halloween. Αν και η συνεργασία του Yablans με τον Carpenter δεν ήταν αμέσως κερδοφόρα, ήταν φανερό για τον παραγωγό ότι ο Carpenter και η ομάδα των USC κινηματογραφιστών του ήταν γεμάτοι δυνατότητες.

«Θέλω το κοινό να τρομάξει, όχι να αηδιάσει»

Ο Yablans ανυπομονούσε να συνεργαστεί ξανά με τον Carpenter και την ομάδα του, βασανίζοντας το μυαλό του μέρα και νύχτα για νέες ιδέες για ταινίες. Ήταν μεσάνυχτα όταν του ήρθε η ιδέα για το Halloween: «Γιατί να μην κάνουμε μια ταινία για μπέιμπι σίτερ που τρομοκρατούνται μία νύχτα; Και γιατί να μην το κάνουμε την ημέρα του Halloween, τη πιο τρομακτική νύχτα του χρόνου;»

Αμέσως μετά, τηλεφώνησε στον Carpenter. Ο σκηνοθέτης, απελπισμένος για δουλειά, ουσιαστικά σήκωσε τους ώμους του και είπε: «ΟΚ», με την προϋπόθεση ότι το όνομά του θα ήταν στον τίτλο. Αυτό ήταν ένα τολμηρό αίτημα για έναν άγνωστο σκηνοθέτη, αλλά ο Yablans τελικά υποχώρησε, χωρίς να ξέρει ότι με αυτό τον τρόπο καθιέρωνε το όνομα του νεαρού Carpenter στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ο Yablans, που μεγάλωσε ακούγοντας ραδιοφωνικά θρίλερ, είχε αποφασίσει από την αρχή ότι δεν ήθελε υπερβολικό αίμα και βία στην ταινία. Η θεωρία του ήταν ότι δημιουργώντας ένα «θέατρο του μυαλού», τα μέλη του κοινού θα δημιουργούσαν στο μυαλό τους μια εικόνα πολύ πιο τρομακτική από οτιδήποτε θα μπορούσαν να φανταστούν οι ίδιοι οι δημιουργοί. Επιπλέον, αυτό τους γλίτωνε από την ανάγκη να δαπανήσουν χρήματα για επιπλέον ειδικά εφέ.

Το ταμείο… ήταν μείον

Παρά την έντονη επιθυμία του να φτιάξει την ταινία με τον Carpenter, το σχέδιο χρηματοδότησης του Irwin Yablans ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ριψοκίνδυνο. Είχε υποσχεθεί στον John Carpenter έναν προϋπολογισμό $300,000, το οποίο ήταν ήδη μικρό ποσό. Και το χειρότερο; Ο Yablans δεν είχε στην πραγματικότητα τα $300,000 ούτε κάποιον επενδυτή έτοιμο να χρηματοδοτήσει την ταινία.

Έτσι, ο Yablans άρχισε να κυνηγά τον Moustapha Akkad, έναν έμπειρο επενδυτή ταινιών, στον οποίο είχε πουλήσει το 51% της εταιρείας του. Ο Akkad ήταν αδιάφορος για το συγκεκριμένο project, καθώς ήταν ήδη απασχολημένος με τα γυρίσματα ενός ιστορικού έπους στο Μαρόκο, με πρωταγωνιστή τον Rod Steiger. Έχοντας την αίσθηση ότι ο Akkad θεωρούσε το project υποδεέστερο, ο Yablans αποφάσισε να απευθυνθεί στην υπερηφάνεια του συνεργάτη του, προκαλώντας τον να χρηματοδοτήσει την ταινία, υπαινισσόμενος ότι ο Akkad δεν ενδιαφερόταν απλώς επειδή δεν είχε αρκετά χρήματα. Εξοργισμένος από αυτή την κατηγορία, ο Akkad ενέδωσε αμέσως, υπογράφοντας τη συμφωνία εκείνη τη στιγμή, σώζοντας την υπερηφάνεια του, αλλά και το είδος του τρόμου!

Και εγένετο Halloween

Επειδή ο προϋπολογισμός ήταν τόσο περιορισμένος, η παραγωγή της ταινίας γρήγορα μετατράπηκε σε οικογενειακή υπόθεση. Όπως το είπε και η Jamie Lee Curtis:

“Όλοι στο πλατό ήταν 19, 20, 21 ετών, και κυρίως άνδρες. Ήταν απλώς αυτοί οι άνθρωποι και οι κοπέλες τους έκαναν το μακιγιάζ, τα κοστούμια, τη διακόσμηση του σετ…”

Το μεγαλύτερο μέρος του συνεργείου αποτελούνταν από φοιτητές ή ερασιτέχνες κινηματογραφιστές που άκουσαν για την παραγωγή από στόμα σε στόμα. Ευτυχώς για τον Carpenter, η ταινία γυριζόταν στην Καλιφόρνια, κάτι που τους έδινε πρόσβαση σε όλους τους ανυπόμονους, άνεργους δημιουργούς που μπορεί να χρειάζονταν. Έχει αναφερθεί ότι κάποιοι από το συνεργείο δούλευαν χωρίς αμοιβή, κάνοντας 12-14 ώρες την ημέρα, απλώς για την εμπειρία στο πλατό. Ακόμη και η Jamie Lee βοηθούσε στη μεταφορά καμερών ανάμεσα στις σκηνές.

Ακολουθώντας την οικονομικά περιορισμένη προσέγγιση της ταινίας με “ταινία και κόλλα”, το συνεργείο έπρεπε να γίνει δημιουργικό όταν σχεδίαζε την εμβληματική εμφάνιση του Michael Myers. Το σενάριο της Debra Hill και του John Carpenter ήταν αρκετά γενικό στην οπτική περιγραφή του διάσημου κακού τους, δηλώνοντας: “Φοράει μια μάσκα Halloween από καουτσούκ με τα γκροτέσκα χαρακτηριστικά ενός άνδρα.” Ήταν λοιπόν ευθύνη του σχεδιαστή παραγωγής της ταινίας, μοντέρ και πολυεργαλείου Tommy Lee Wallace, να βρει μια μάσκα γρήγορα και φθηνά.

Ο Γουάλας, του οποίου η αποστολή ήταν κυριολεκτικά απλώς «πήγαινε να βρεις μια μάσκα», κατευθύνθηκε προς ένα μαγαζί στη λεωφόρο του Χόλιγουντ. Η επιλογή του καταστήματος περιελάμβανε τρομακτικούς χαρακτήρες όπως λυπημένους κλόουν, λυκανθρώπους και τον Richard Nixon, αλλά ο Wallace είδε τις περισσότερες δυνατότητες σε μια μάσκα Captain Kirk αξίας 2 δολαρίων. Πάντα ο καλλιτέχνης, χρησιμοποίησε ψαλίδια για να διευρύνει τις τρύπες των ματιών και στη συνέχεια ξύρισε τις φαβορίτες και τα φρύδια. Τέλος, έβαψε με σπρέι το πρόσωπο λευκό και τα μαλλιά πιο σκούρα καφέ. Όταν ήρθε η ώρα να παρουσιαστεί η μάσκα για κρίση, όλοι συμφώνησαν: υπήρχε κάτι αμέσως τρομακτικό στον Captain Kirk. Ο John Carpenter περιγράφει τη στιγμή: «Μόλις βγήκε η δεύτερη μάσκα από το καμαρίνι, δημιούργησε ένα ρίγος μέσα στο δωμάτιο και ξέραμε ότι είχαμε κάτι ξεχωριστό».

Από τα 300.000 δολάρια, τα 70.000 δολάρια δαπανήθηκαν για εξοπλισμό Panavision, το πιο υπερβολικό, το Panaglide. Το Panavision Panaglide ήταν το πιο προηγμένο κομμάτι της κινηματογραφικής τεχνολογίας το 1977 και ο John Carpenter έπρεπε να το έχει. Σύμφωνα με τη λογική του Carpenter, η κινηματογράφηση της ταινίας με μια σωστή, υψηλού προϋπολογισμού κινηματογραφική κάμερα θα ξεγελούσε το κοινό να σκεφτεί ότι ήταν μια παραγωγή υψηλού προϋπολογισμού. Πίστευε ότι το κοινό θα εμπιστευόταν αρκετά μια ταινία που φαινόταν επαγγελματικά φτιαγμένη για να παραβλέψει τα σκηνικά χαμηλού προϋπολογισμού, τα κοστούμια και το ταλέντο.

Το Halloween ήταν επαναστατικό στη χρήση του Steadicam.

Ήταν η πρώτη ταινία τρόμου που ενσωμάτωσε και ανύψωσε κλασικά τροπικά τρόμου για να δημιουργήσει την απόλυτη ταινία τρόμου. Αυτά τα τροπάρια παραμένουν παρόντα σχεδόν σε κάθε ταινία τρόμου μέχρι σήμερα. Η ταινία ήταν αβίαστα τρομακτική στην απλότητά της, και ενώ το αίμα και το αιματοκύλισμα επέστρεψαν πράγματι στις ταινίες που ενέπνευσε, η ήρεμη απόκοσμη φύση δημιούργησε ένα χώρο για πιο λεπτούς και υποτιμημένους κακούς και πλοκές στο είδος τρόμου. Με αυτόν τον τρόπο, το Halloween έγινε η ρίζα κάθε άλλης ταινίας slasher που ακολούθησε, επηρεάζοντας γίγαντες τρόμου όπως το Παρασκευή και 13 και τον Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες.

Το Halloween έδωσε τη δυνατότητα σε μια γενιά κινηματογραφιστών, εμπνευσμένων από την ικανότητα και τη δημιουργικότητα του κινηματογραφικού συνεργείου του John Carpenter, να πάρουν μια φωτογραφική μηχανή και να φτιάξουν τα δικά τους αριστουργήματα.

Δείτε ακόμη:

10 Ταινίες για το Halloween: Οι Καλύτερες Επιλογές για μια horror νύχτα