Το Mindhunter, με τον ξεχωριστό του τρόπο, κατάφερε να φέρει μια νέα πνοή στις αστυνομικές σειρές, προσφέροντας μια διαφορετική οπτική στη διερεύνηση του εγκλήματος και την ψυχολογία των εγκληματιών. Παράλληλα, ανέδειξε τη σημασία του profiling στην κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η ιστορία διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1970 και 1980 και εστιάζει στη δημιουργία και εξέλιξη της Μονάδας Ανάλυσης Συμπεριφοράς του FBI, η οποία τέθηκε σε λειτουργία στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Mindhunter: Η πραγματική ιστορία πίσω από τις δολοφονίες στην Ατλάντα μεταξύ 1979 και 1981
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα, η σειρά ακολουθεί τους πράκτορες Χόλντεν Φορντ και Μπιλ Τέντς, οι οποίοι μελετούν και ανακρίνουν κατά συρροή δολοφόνους, επιχειρώντας να αποκρυπτογραφήσουν τη σκέψη τους μέσω δομημένων συνεντεύξεων.
Η πλοκή περιλαμβάνει τη διερεύνηση διαβόητων εγκλημάτων, όπως οι φρικιαστικές δολοφονίες στην Ατλάντα μεταξύ 1979 και 1981, όπου τα περισσότερα θύματα ήταν παιδιά και έφηβοι ηλικίας 7 έως 17 ετών, γεγονός που προκάλεσε έντονο φόβο στην τοπική κοινωνία. Ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Φίντσερ μας τοποθετεί σε αυτή τη ζοφερή περίοδο μέσω του χαρακτήρα του Χόλντεν Φορντ, ο οποίος, μαζί με τον πράκτορα Τζιμ Μπάρνι, επισκέπτεται την Ατλάντα για να πάρει συνεντεύξεις από τους κατά συρροή δολοφόνους Γουίλιαμ “Τζούνιορ” Πιρς και Γουίλιαμ Χένρι Χανς.
“Τα παιδιά μας πεθαίνουν, κάποιος πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό”
Κατά τη διαμονή του στην πόλη, έρχεται σε επαφή με τρεις μητέρες, τη Γουίλι Μέι Μάθις, τη Βένις Τέιλορ και την Καμίλ Μπέλ, οι οποίες ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια για τη διαλεύκανση των δολοφονιών των παιδιών τους. Η Καμίλ Μπέλ, μια από τις πραγματικές μητέρες που έχασαν τα παιδιά τους σε αυτές τις δολοφονίες, εκφράζει τη βαθιά απογοήτευση και την αγανάκτησή της μέσα από τη φράση: “Τα παιδιά μας πεθαίνουν, κάποιος πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό”.
Η ίδια η Καμίλ Μπέλ υπήρξε βασική μορφή στον αγώνα για δικαιοσύνη, πιέζοντας τις αρχές να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την υπόθεση, τη στιγμή που το FBI και οι τοπικές δυνάμεις της αστυνομίας δεν έδειχναν το απαιτούμενο ενδιαφέρον. Σε συνεντεύξεις της, έχει περιγράψει τον ανείπωτο πόνο της από την εξαφάνιση και δολοφονία του 9χρονου γιου της, Γιουσούφ, καθώς και τον φόβο που βίωσε προσπαθώντας να προστατεύσει τα υπόλοιπα παιδιά της. Μια από τις πιο σπαρακτικές της αφηγήσεις αφορά τη μικρότερη κόρη της, που κάθε φορά που έβλεπε ομίχλη, πίστευε πως τα σύννεφα κατέβαιναν στη γη για να της φέρουν πίσω τον αδελφό της.
Η σειρά αποτυπώνει με σκληρό ρεαλισμό το κύμα πανικού που επικράτησε στην Ατλάντα εκείνη την εποχή. Σε μια ιδιαίτερα ατμοσφαιρική σκηνή, καθώς ο Φορντ κάθεται στο αυτοκίνητο κοιτάζοντας έγγραφα, παιδιά περνούν μπροστά του κρατώντας τα χέρια, ενώ οι γονείς τους, εξοπλισμένοι με φακούς, περπατούν μπροστά. Η σκηνή αυτή συμβολίζει την απόγνωση των κατοίκων, οι οποίοι οργανώνονταν σε περιπολίες για να προστατεύσουν τα παιδιά τους από έναν αόρατο κίνδυνο.
Η υπόθεση έφτασε σε ένα αμφιλεγόμενο κλείσιμο με τη σύλληψη του Γουέιν Μπέρτραμ Γουίλιαμς, ο οποίος καταδικάστηκε για τη δολοφονία δύο ενηλίκων το 1981. Παρόλο που δεν δικάστηκε για τις παιδικές δολοφονίες, οι αρχές τον θεώρησαν υπεύθυνο για τουλάχιστον 24 από τις 30 δολοφονίες που συγκλόνισαν την πόλη.
