Το Daughters, στο Netflix, είναι συγκινητικό και ανθρώπινο και ένα από τα διαμαντάκια της πλατφόρμας.

Πριν από κάποια χρόνια, η CEO του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Girls For A Change, Άντζελα Πάτον, είχε μια ιδέα. Όταν σκέφτηκε να διοργανώσει έναν χορό για τα κορίτσια της κοινότητας και τους πατέρες τους, αρκετά από αυτά της είπαν ότι οι πατεράδες τους βρίσκονταν στη φυλακή. Έτσι, αποφάσισε να προτείνει στις τοπικές αρχές έναν χορό μέσα στη φυλακή για πατέρες και κόρες.

Από τότε, το πρόγραμμα «Date with Dad» έχει υιοθετηθεί από διάφορες φυλακές στις ΗΠΑ. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί τέσσερα νεαρά κορίτσια καθώς προετοιμάζονται για την επανένωση τους με τους πατεράδες τους, προκειμένου να συμμετάσχουν σε έναν χορό σε μια φυλακή στην Ουάσινγκτον.

Η Άντζελα Πάτον μπορεί να είναι υπερήφανη όχι μόνο για τον επιδραστικό ακτιβισμό της για την ενδυνάμωση των μαύρων κοριτσιών στη Βιρτζίνια, αλλά και για τη συνεργασία της στην σκηνοθεσία ενός ντοκιμαντέρ που τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού στο Sundance.

Η επιτυχία του ντοκιμαντέρ είναι εύκολα κατανοητή για όσους το παρακολουθήσουν. Η Πάτον και η Νάταλι Ρέι δημιουργούν συναισθηματικά φορτισμένα πορτρέτα των κοριτσιών που καταγράφουν, χρησιμοποιώντας μια καλλιτεχνική κινηματογραφική γλώσσα που φωτίζει το δύσκολο αυτό ψυχικό θέμα. Η κάμερα παρακολουθεί τις ζωές των κοριτσιών, τις σχέσεις τους με τους πατέρες τους και τις προοπτικές τους για το μέλλον, καταγράφοντας το πριν, το κατά τη διάρκεια και το μετά του χορού.

Το ντοκιμαντέρ εξετάζει τις οικογενειακές σχέσεις με βάθος, παρακολουθώντας την καθημερινότητα των κοριτσιών και των μητέρων τους, καθώς και την ειδική υποστήριξη που παρέχεται στους πατέρες μέσα στις φυλακές για να προετοιμαστούν για την επανένωση με τις κόρες τους. Εξετάζει επίσης τη δυναμική των φυλακών, περιγράφοντας το κόστος των τηλεφωνικών ή βιντεοκλήσεων που πρέπει να πληρώνουν οι συγγενείς των κρατουμένων για να επικοινωνήσουν μαζί τους, όταν δεν επιτρέπονται οι επισκέψεις.

Το ντοκιμαντέρ, αν και δεν εστιάζει ευθέως στην πολιτική, αφήνει να φανεί η ταξική διάσταση του προβλήματος, όπως όταν αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες των φυλακισμένων. Παράλληλα, αποφεύγει να εστιάσει αποκλειστικά στην κοινωνική αδικία, προτιμώντας να εστιάσει στις προσωπικές ιστορίες και τις συναισθηματικές σχέσεις.

Το Daughters είναι εξαιρετικά συγκινητικό και ανθρωπιστικό, εστιάζοντας στην ενδυνάμωση των οικογενειακών δεσμών μέσα από ένα πρόγραμμα που έχει αποδειχθεί επιτυχημένο, αφού το 95% των πατέρων που συμμετείχαν δεν επέστρεψαν στη φυλακή μετά την αποφυλάκισή τους.