Το “Before Sunrise” (1995) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ καταφέρνει να την αποδώσει με έναν αβίαστο και φυσικό τρόπο, τον νεανικό έρωτα.

Η γνωριμία τους έγινε σε ένα τρένο από τη Βουδαπέστη, και από εκεί ξεκίνησε μια ξάγρυπνη νύχτα περιπλάνησης στη Βιέννη. Από την πρώτη στιγμή, το φλερτ ήταν αυθόρμητο και έντονο, και οι δύο άρχισαν να μοιράζονται ασταμάτητα κουβέντες, χιούμορ, γνώσεις, και συναισθήματα γεμάτα νόημα και μισόλογα. Ο έρωτας, αν και συνήθως εκφράζεται με πολύπλοκους τρόπους, είναι στην ουσία μια απλή και φυσική αντίδραση μεταξύ των ανθρώπων, σχεδόν σαν ένστικτο.

Η ιστορία του Αμερικανού Τζέσι και της Γαλλίδας Σελίν μοιάζει με μια κλασική ρομαντική αφηγηματική γραμμή, αλλά το “Before Sunrise” (1995) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ καταφέρνει να την αποδώσει με έναν αβίαστο και φυσικό τρόπο, γεμάτο αυθορμητισμό. Η ταινία αποτυπώνει την ένταση και τη γοητεία του έρωτα, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει την ανεκτίμητη αίσθηση της νεότητας που πιστεύει πως ο χρόνος είναι άπειρος και ατελείωτος.

Με το σενάριο να ακολουθεί τους δύο νέους που ανακαλύπτουν τη ζωή τους μαζί, χωρίς να απορρίπτουν τη δυνατότητα μιας στιγμιαίας παύσης, η ταινία αποτυπώνει την άγρια αισιοδοξία και τις υποσχέσεις της νεανικής ηλικίας. Μετά από σχεδόν 30 χρόνια, οι ερμηνείες του Ίθαν Χοκ και της Ζουλί Ντελπί συνεχίζουν να μεταφέρουν την αίσθηση του πρώτου έρωτα, φέρνοντας πίσω τις αναμνήσεις της νιότης, σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα.

Ο Λινκλέιτερ, μέσα από ταινίες όπως η “Before” τριλογία και το “Boyhood”, αναδεικνύει την σημασία των μικρών στιγμών που συνθέτουν την ανθρώπινη πορεία και τις σταθμίσεις που μας βοηθούν να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε, παρά τις αναπόφευκτες αλλαγές που έρχονται με το πέρασμα του χρόνου.

Το “Before Sunrise” δεν έχει εκπλήξεις ή ανατροπές για να προκαλέσει εντυπώσεις. Αντίθετα, μεταφέρει με μοναδικό τρόπο τη φρεσκάδα και την πρωτοτυπία του, χρησιμοποιώντας κλισέ με τρόπο που δεν φαίνεται αναμενόμενο. Οι ήρωες, Τζέσι και Σελίν, συζητούν απλά και φυσικά, με χιούμορ και βάθος, χωρίς να καταφεύγουν σε υπερβολές ή εξεζητημένες αντιφάσεις.

Δείτε ακόμη:

Daughters (2024): Σαρωτικά συγκινητικό και ανθρώπινο

Κυνήγι (2024): Η ταινία του Χρήστου Πυθαρά για τη βία και την αποξένωση