Στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της, η Πέννυ Παναγιωτοπούλου στρέφεται στο ανδρικό πρότυπο και τα ηθικά διλήμματα που το συνοδεύουν, μετά την ενασχόλησή της με την παιδική μνήμη και την απώλεια στο «Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: Ο Μπαμπάς μου» και τη μοναξιά μέσα από ένα γυναικείο πορτρέτο στο «September».
Το «Wishbone» αποτελεί μια πολυεπίπεδη κινηματογραφική προσέγγιση, που ισορροπεί ανάμεσα στην αισθητική και τη βαθιά υπαρξιακή διάσταση του μελοδράματος.
Βασισμένη στο διήγημα «40 Μέρες» της Κάλλιας Παπαδάκη, με την οποία συνυπογράφει το σενάριο, η Παναγιωτοπούλου χτίζει την ιστορία γύρω από τον Κώστα, έναν νέο άνδρα σημαδεμένο από τη ζωή, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά.
Αντί να ζήσει την ανεμελιά που ονειρεύεται, βρίσκεται αντιμέτωπος με την ευθύνη της οικογένειάς του. Εργάζεται ως σεκιουριτάς σε νοσοκομείο, παλεύοντας καθημερινά με την αδιαφορία του συστήματος υγείας. Η σχέση του με τη σύντροφό του του προσφέρει στιγμές χαράς, αλλά η ζωή του επιφυλάσσει ακόμα μεγαλύτερες προκλήσεις.
Με τον ξαφνικό θάνατο του αδελφού του, πρέπει να φροντίσει τη μητέρα του και την ανιψιά του, ενώ η επιβίωση της οικογένειας εξαρτάται από την εξεύρεση ενός σημαντικού ποσού χρημάτων. Μια πρόταση από τον Νώντα, συνάδελφό του στο νοσοκομείο, θα τον φέρει αντιμέτωπο με ένα δίλημμα που θα καθορίσει το μέλλον του: να διαπράξει μια πράξη αμφίβολης ηθικής για να σώσει τους δικούς του ή να επιμείνει στις αρχές του, όποιο κι αν είναι το τίμημα;
Με τη συμβολή του διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Κατσαΐτη και προσεγμένο σκηνογραφικό σχεδιασμό, η ταινία αποτυπώνει ένα αστικό τοπίο γεμάτο χαμένες ευκαιρίες και φθορά, μέσα από έναν θερμό, έγχρωμο νεορεαλισμό.
Στο επίκεντρο βρίσκεται η συγκλονιστική ερμηνεία του Γιάννη Καράμπαμπα, ο οποίος ενσαρκώνει τον Κώστα με αυθεντικότητα, τρυφερότητα και σωματικότητα.
Η Παναγιωτοπούλου επιλέγει έναν ήρεμο, αργό ρυθμό αφήγησης, αποφεύγοντας τις κλασικές κορυφώσεις του μελοδράματος. Αντί για έντονες εξάρσεις, αφήνει τα γεγονότα να συσσωρεύονται σταδιακά, δημιουργώντας μια υποβόσκουσα ένταση που κορυφώνεται αργά, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται πόσα ακόμα μπορεί να αντέξει ο ήρωας. Με έμφαση στα μεγάλα πλάνα και τη στιβαρή κινηματογραφική αισθητική, η ταινία μοιάζει να καταγράφει στιγμές που αξίζουν να μείνουν ανεξίτηλες.
Το «Wishbone» δεν είναι απλώς μια ιστορία επιβίωσης και ηθικών διλημμάτων. Είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη ανθεκτικότητα και την αγάπη και τη ζωή.
Δείτε ακόμη:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
