Η κάμερα της Καπάντια περιπλανιέται στη νυχτερινή Βομβάη κατά τη διάρκεια της εποχής των μουσώνων, εστιάζοντας σε ανθρώπους που συνεχίζουν τις καθημερινές τους δραστηριότητες, φέροντας στα βλέμματά τους το βάρος της ημέρας. Εκατομμύρια άγνωστοι μεταξύ τους, που μοιράζονται ωστόσο μια κοινή εμπειρία.

Στους γεμάτους ζωή δρόμους, η κάμερα ανακαλύπτει την Πράμπα, μια νοσηλεύτρια που επιστρέφει με το τρένο από το νοσοκομείο όπου εργάζεται, διανύοντας άλλη μία από τις αμέτρητες διαδρομές προς ένα σπίτι που της προσφέρει ελάχιστη θαλπωρή. Είναι μια ιστορία που αναδύεται από τις αφανείς πλευρές της μεγαλούπολης, σκιαγραφώντας τη ζωή μιας γυναίκας ανάμεσα σε πολλές, σε ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα, μέρος ενός τεράστιου συνόλου.

Η Πράμπα συνδέεται στενά με δύο συναδέλφους της: τη νεότερη συγκάτοικό της, Ανού, και τη μεγαλύτερη Παρβάτι. Στη σχέση της με την Ανού, υιοθετεί έναν προστατευτικό ρόλο, ανησυχώντας για τον τρόπο ζωής της και συχνά επικρίνοντάς τη για τις επιλογές της. Έχοντας συνηθίσει μια αυστηρή και πειθαρχημένη καθημερινότητα, διατηρεί μια αξιοπρεπή αποδοχή της μοναξιάς της, χωρίς να επιτρέπει στον εαυτό της να λυγίσει. Ωστόσο, η φροντίδα που δείχνει προς τους γύρω της φαίνεται και στη στήριξη που παρέχει στην Παρβάτι, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με την απώλεια του σπιτιού της. Το κτίριο στο οποίο μένει πρόκειται να κατεδαφιστεί για να δώσει τη θέση του σε μια νέα, πιο εύπορη γενιά κατοίκων, αφήνοντας πίσω του ζωές φθαρμένες.

Στο All We Imagine as Light, η Βομβάη της Καπάντια είναι ένα τοπίο μελαγχολίας, βαμμένο σε αποχρώσεις του μπλε που αντικατοπτρίζουν την εσωτερική κατάσταση της Πράμπα. 

Ωστόσο, μέσα στο ίδιο πλήθος που συνθλίβει, γεννώνται στιγμές ατομικής διεκδίκησης: η Ανού και ο μουσουλμάνος σύντροφός της βρίσκουν τη δική τους γωνιά, αψηφώντας τα κοινωνικά στεγανά. Η Καπάντια δεν εστιάζει στον εκκωφαντικό ήχο της πόλης, αλλά στις σιωπές της, όπου οι ανθρώπινες ιστορίες αναπτύσσονται σιωπηλά, περιμένοντας τη φασαρία να κοπάσει.

Παρά την κεντρική θέση που κατέχουν στη ζωή της οι δύο γυναίκες, η μεγαλύτερη απουσία που βαραίνει την Πράμπα είναι αυτή του συζύγου της, ο οποίος ζει στη Γερμανία. Η έγγαμη ζωή της δεν είναι παρά μια αλυσίδα που την κρατά εγκλωβισμένη, απομακρύνοντάς την από την αγάπη, την ηδονή, ακόμα και τη χαρά της ζωής. Όταν εκείνος της στέλνει έναν βραστήρα ρυζιού από την Ευρώπη, χωρίς ούτε ένα σημείωμα, η Πράμπα τον αγκαλιάζει σαν να προσπαθεί να γεμίσει το κενό, σε μια από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας—ένα στιγμιότυπο που συμπυκνώνει την απουσία της ανθρώπινης επαφής στη ζωή της. Ακόμα και η πιθανότητα ενός νέου δεσμού, μέσα από το ενδιαφέρον ενός γιατρού, παραμένει ανεκπλήρωτη, καθώς η ίδια δεν επιτρέπει στον εαυτό της να τολμήσει.

Η άρνηση της Πράμπα να αποδεχτεί μικρές στιγμές ελευθερίας αποτυπώνει την επίδραση που είχαν πάνω της οι κοινωνικές επιταγές και οι στερεοτυπικοί ρόλοι που της επιβλήθηκαν. Όταν, όμως, ένα ταξίδι μακριά από την πόλη φέρνει τις τρεις γυναίκες σε έναν τόπο λουσμένο στο φως, η Πράμπα βρίσκει την απρόσμενη ευκαιρία για λύτρωση. Η αλλαγή του σκηνικού, από τη γκρίζα πόλη στη θάλασσα και τον ανοιχτό ορίζοντα, σηματοδοτεί μια στιγμή διαφυγής από τις αόρατες αλυσίδες της.

Το All We Imagine as Light εξερευνά τις αντιφάσεις μιας μητρόπολης που καταβροχθίζει τον χρόνο και τις ζωές των ανθρώπων της, αφήνοντάς τους να βυθίζονται στη μοναξιά της.

Κι όμως, μέσα σε αυτό το λαβύρινθο ψυχών, κάποιες καταφέρνουν να βρουν η μία την άλλη. Και αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να φωτίσει το σκοτάδι.

Βρείτε το αρχείο ταινιών του PopReporter.gr εδώ.

Βρείτε εδώ όλες τις ταινίες που παίζουν στις Αίθουσες.