Το Capernaum της Nadine Labaki δεν είναι απλώς μια ιστορία. Είναι μια ταινία – γροθιά στο στομάχι, ένα ξέσπασμα απελπισίας και αγωνίας που συγκλονίζει και καθηλώνει. Μέσα από το βλέμμα του μικρού Ζάιν, η σκηνοθέτιδα μας μεταφέρει στην καρδιά της φτώχειας και της αδικίας, ζωγραφίζοντας με τον πιο σκληρό ρεαλισμό τη ζωή στα περιθώρια της κοινωνίας.

Το Capernaum αφηγείται την ιστορία ενός παιδιού που, στα δώδεκά του χρόνια, αποφασίζει να μηνύσει τους γονείς του επειδή τον έφεραν στη ζωή, χωρίς να είναι ικανοί να του προσφέρουν ένα ανθρώπινο μέλλον.

Η Labaki καταγράφει, με μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, τις καθημερινές κακουχίες και τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης των χαρακτήρων. Η ερμηνεία του Ζάιν αφοπλίζει, καθώς κάθε του βλέμμα και κάθε του κίνηση αποπνέει μια ωμή αλήθεια που δύσκολα αφήνει τον θεατή αδιάφορο. Η κάμερα ακολουθεί τις περιπλανήσεις του μέσα σε μια Βηρυτό γεμάτη αντιφάσεις και αντιθέσεις, φωτίζοντας το παράλογο της παιδικής ανεμελιάς να συνυπάρχει με την απόλυτη φτώχεια.

Το Capernaum δεν προσπαθεί να εξωραΐσει τίποτα. Αντίθετα, μας αναγκάζει να δούμε κατάματα το χάσμα ανάμεσα στη ζωή που αξίζουν οι άνθρωποι και τη ζωή που τελικά ζουν. Οι εικόνες της ταινίας σε στοιχειώνουν – οι στενάχωρες στιγμές, η απελπισία που κορυφώνεται, η δύναμη του Ζάιν να αντέξει παρά τη συντριπτική πραγματικότητα.

Πρόκειται για μια ταινία που δεν αφήνει περιθώριο για αδιαφορία. Η Labaki καταφέρνει να περάσει ένα μήνυμα κοινωνικής ευαισθητοποίησης που αποτυπώνει με σκληρότητα και ειλικρίνεια τη σύγχρονη φτώχεια. Είναι σινεμά που πονά, σινεμά που κλονίζει και κεντρίζει την ανθρωπιά μας.

Συνολικά, το Καπερναούμ είναι ένας φόρος τιμής σε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς φωνή, μέσα σε έναν κόσμο που σπάνια τους δίνει την ευκαιρία να μιλήσουν. Ένα από τα πιο ισχυρά φιλμ της σύγχρονης εποχής, που αξίζει κάθε αναγνώριση και προσοχή.

Το “θάψιμο” από Έλληνες κριτικούς

Αξίζει να αναφέρω πως το γεγονός ότι η ταινία στη χώρα μας έλαβε τραγικές κριτικές από “μεγάλα” μέσα του κινηματογραφικού χώρου, ομολογώ πως με εξέπληξε. Ορισμένα μέσα έβαλαν 1 και 1,5 αστεράκι, τη στιγμή που βάζουν στο Venom (το δεύτερο και το τρίτο) και σε ταινίες ανάλογου χαμηλού επιπέδου περισσότερα. 

Το μόνο κείμενο που βρήκα εξαιρετικό και αποτυπώνει ακριβώς όσα σκέφτηκα βλέποντας αυτές τις αισχρές κριτικές είναι του συναδέλφου Σταύρου Βούλγαρη, που με το εξαιρετικό κείμενό του στο Provocateur αναρωτήθηκε ορθώς, “πόσες κακές κριτικές κάνουν μια καλή ταινία;”.

Σε κάθε περίπτωση δείτε την ταινία (εμείς την είδαμε στο Cinobo) και κρίνετε μόνοι σας.